Beautiful, Busy, Booming, Bumpy Bikaner

Mandawa-Bikaner -13 juli

Een kamelentocht staat op het programma. Om 8 uur s' ochtends wel te verstaan, nog voor de verzengde hitte iedere beweging verhindert. Een snel ontbijt en daarna op, een praatje met Kailash over het kastenstelsel waarin de bevolking van India is ingedeeld in vier kasten of lagen. Ik ontmoet de Holy man, klasse 2, een waarzegger waartoe ieder gehuwd stel zich hier in de regio wend om hun kind een naam te laten geven. Hij heeft het druk met de voorspellerij, weet hij zuchtend te melden. De gehuwde vrouwen lopen gesluierd rond. Niemand, behalve familie en echtgenoot mogen hun gezicht zien. Een eerdere Maharadja is schuld aan dit ritueel. Hij roofde jonge meisjes langs de kant van de weg. Heel wat jong schoon werd op deze wijze aan zijn harem toegevoegd. Maar bedekt wilde zeggen, gehuwd, niet meer verkrijgbaar en/of niet herkenbaar als jong schoon. De kamelen blijken dromedarissen te zijn, een bult met zadel, maar wel ruim 2m de lucht in. Tel daar je eigen lengte bij op en je snapt je hebt een aardig uitzicht. De viervoeters zijn gewillig, meer dan ons onwennig gezelschap dat met vertrokken gezicht wacht tot de dromedaris de hoogte kiest met z'n achterpoten eerst.
De tocht voert door kleine dorpjes van kleihutten waar ieder gezin zijn eigen kleine kavel heeft. Een kleine vierkante zandvlakte, met een koe, een geit, een gezamenlijke waterput. De kinderen wuiven, de vrouwen duiken achter hun hoofddoek. We zijn geen maharadja's, maar weten zij veel. Blonde vrouwen zien we niet veel, dus attenderen ze de kinderen op de blonde mensen uit een verre wereld. Het is niet voorstelbaar dat zij ooit de dorpsgrenzen zullen verlaten. Hun leven speelt zich op het kavel en het platteland af, van zonsopgang tot zonsondergang.

De kamelen gaan door de knieën en dat betekent het einde van de tocht. Kalaish wacht ons vriendelijk gebarend met een duim in de lucht op. Weer moeten we de ijskast op wielen in, dit maal ruim 200 km naar Bikaner, de bekende stad met het imposante fort. Een lange rit, door het isolate Rajasthan, de veruit kleurrijkste provincie van Noord-West India. Zo groot als Nederland.
Tegen 14 uur arriveren we bij ons hotel, de voormalige ambtswoning van de minister-president en broer van de laatste maharadja. Het zal duidelijk zijn dat we terechtkomen in een museum dat dienst doet als hotel. Opnieuw wanen we ons de koning te rijk. De kamers zijn volledig gemeubileerd alsof de maharadja ieder moment binnen kan komen. Fokten, jachttrofeeën, een tijgervel, de antieke lichtschakelaren, het bidet. Een luxe schommel op de veranda.
Om 15.30 de stadstour door Bikaner en de bezichtiging van het fort. Een nieuwe gids meldt zich vriendelijk lachend als city tour guide. Met hem bezichtigen we eerst het imposante, kilometers lange ommuurde fort waarbinnen zich al eeuwenlang de verschillende paleizen van de maharadja's verbergen. Vanaf de 17e tot de 20 eeuw praal en pracht. Maharadja's die zoveel vrouwen mochten hebben als wensen, alleen gecastreerde mannen in het bijzijn van vrouwen duldde en alleen doven en blinden toeliet bij diplomatieke gesprekken met vertegenwoordigers van verschillende landen.
Eenmaal buiten de poort van het fort gaat het met twee tuk-tuks naar de oude binnenstad van Bikaner. Nu zien we een India dat geheel contrasteert met de eerdere indrukken. Afgezien van der hectische drukte van mensen, dieren en voertuigen, is er die geur. Stel je haalt een riooldeksel op straat los, gooit er tientallen kilo's koriander in en zet boven de put een enorme ventilator. Dat is ongeveer de geur die in je neus blijft zitten. Het is een drukte vanjewelste, van concurrentie wie het eerst nergens is. Tot alles weer vaststaat. Honden die in de smerige afwatering langszij de smalle straatjes verkoeling zoeken. Koeien die hun hoofd dompelen in open rioolputten. Mensenmassa's op de been voor de kapper of de garage, voor de apotheek of de slager, naast elkaar gehuisvest in een wir war van huizen waar de elektra van links naar rechts het zicht ontneemt op een gele hemel van uitlaatgassen. We nemen een koele slok water bij de bezichtiging van een Hindu tempel, een oase van rust in een wereld die je niet kunt thuisbrengen. Je waant je in het Midden-Oosten of in Kathandu.
Ons museum beschermt ons die avond tegen alle geluiden, hectiek en geuren. Het slaapt nadrukkelijk onder de hemelsgrote plafondventilatoren. Zeker nadat we weer enkele 640 ml. slaapmutsjes tot ons hebben genomen.