Smiling Sikhs en een tempel van goud

Varanasi-Delhi-Amritsar, 28-29 juli
De trein is drie uur te laat in Delhi. Een vriendelijke gids wacht ons op het perron op en neemt ons mee naar Hotel Florence Inn in hartje Delhi. De laagbouw heeft plaatsgemaakt voor hoge bedrijfspanden en talloze hotels. Het is beton dat hier domineert en nergens kun je je meer orienteren op het landschap. Midden in de opgebroken stad waar nieuwe riolering, nieuwe wegen en gebouwen verrijzen, ligt het oude hotel. Voor de winkelliefhebbers een Nirvana, want vrijwel naast
het hotel ligt de lange inkoopboulevard van Kabol Bagh. Een soort uit elkaar getrokken Bijenkorf met talloze winkels en straten waar slechts een product wordt verkocht. Zo liepen wij door de mobiele telecom straat, met uitsluitend aanbieders van telefoons. We worden steeds weer aangesproken om toch vooral een zweep, landkaart of een USB stick te kopen met eengeheugencapaciteit die volgens mij nog uitgevonden moet worden. Meer met gedempte stem wordt
me ook weer Marihuana toegefluisterd.
Er zijn weinig toeristen, dat geldt voor alle plaatsen waar we geweest zijn. Ieder hotel is ook merkbaar verheugd met onze komst. Meestal rukt de hele ploeg uit om ons te verwelkomen en vooral om geld aan ons te verdienen. Voor iedere koffer, tip of tika moet betaald worden. Niet veel, maar toch.
Het wordt winkelen die dag die daarmee een brugfunctie vervult voor onze reis naar het verre Noorden, naar het aan de grens met Pakistan grenzende Amritsar. Iedereen is ook opgelucht om Delhi te laten voor wat het is, een anonieme betonconstructie van grotendeels vervallen bouwwerken waarvan je je de vraag stelt of het er allemaal ooit wel goed komt met meer inwoners dan west-europa.
Opnieuw de trein, maar dan de dagtrein die ons in 6 uur (achteraf 8) naar het bolwerk van de Sikh's brengt, de Provincie Punjab met haar hoofdstad Amritsar. Opvallend is het verschil in mentaliteit.
De Sikhs zijn een heel stuk vriendelijker, kijken je in de ogen en zelfs volgens de Indiers zijn het de calvinisten van India: hardwerkende lieden die van hun provincie iets willen maken. Dat blijkt al uit
de service in de trein (hapjes, drankjes, ontbijt). Ook het landschap ziet schoner, georganiseerder uit. Stenen huizen. Het landschap is weelderig groen, we zien allerlei soorten vogels, vooral de grotere soorten vallen op, de valken, de kraaien, raven. Apen die nieuwsgierig de voorbij denderende trein bekijken.
Met een uur vertraging zijn we in de grote moslimstad Amritsar, op zo'n 50 km van de Pakistaanse grens. Het is een gezellig aandoende stad met een belangrijke stelregel: nergens binnen de stadsmuren mag er gerookt worden. Nu hebben we echt alles al gehad: geen vlees, geen drank, geen roken, wat volgt?
We overnachten in het oudste hotel, de Ritz. Een prachtig hotel met weelderige tuinen. En eindelijk zijn er ook weer vrouwen die werken in hotels en niet verstopt worden achter hun mannelijke collega's.
De belangrijkste bezienswaardigheid is de gouden tempel. Een enorm complex van marmeren paleizen met in het vierkante midden een meer met in het centrum daarvan een enorme gouden moskee. Je mag in het hele complex alleen op blote, gewassen voeten rondlopen. Het gebruik is dat de bezoekers ieder een emmer met water uit het meer vullen en met z'n allen tijdens de rondgang de
marmeren vloer schoonspoelen. Het is een imposant gezicht om al die moslims met gevulde emmers te zien smijten en we slaan snel op de vlucht voor het plotseling wassende water. Blijf je
staan, wordt je meegewassen. Het weer slaat die middag om en doet zijn naam Moesson eer aan. De straten veranderen in kolkende rivieren. Arme Riksja-rijders. Hun economie draait gewoon door nu iedereen zo snel mogelijk naar een droge plek wilt.
De volgende ochtend staan de twee chauffeurs precies op tijd met hun Toyota's klaar om ons ruim 200 km naar Dharamsala te brengen, onze eindbestemming waar we enkele dagen zullen vertoeven in het Boeddhistische Klein-Lhasa. Het thuis van de Dalai Lama en natuurlijk Dawa en Karma, onze Tibetaanse pleegkinderen.