De blauwe stad

Jamailser-Jodpuhr -16 juli
Marina en Petra kennen een onfortuinlijke nacht. De harde matrassen dwingen de meiden tot een keuze: heel vroeg opstaan en naar het dakterras of doorgaan met de fakir gelijkende martelarij op het bed. Ze kiezen voor het eerste. De heren wachten op de wekker en hebben die ook nodig om wakker te worden. Het is steeds weer wennen om vanuit de airco gekoelde ruimte geconfronteerd te worden met die overweldigende hitte. 34 graden om 8 u 's ochtends. Op het dakterras wacht ons een uitgebreid ontbijt waarna het ritme intussen gekend is. Tassen inpakken, een handjevol spontane dragers die weten dat je gaat en snel nog even geld aan je willen verdienen. Een gezelschap van reizigers en dragers meldt zich vervolgens bij de eeuwig glimlachende Kalaish. “Ok, ready? Lets go”. Vandaag gaan we van de gouden naar de blauwe stad, wederom 230 km verder. Eerst bezoeken we nog een zilversmid, voor Wilfried een kans om z' n zilvercollectie op originele wijze aan te vullen. De smid woont in een buitenwijk van Jamailser waar de tijd lijkt stil te staan. Opnieuw koeien op de smalle straten, groente- en fruitverkopers die zich met hun karren om de heilige en onverstoorbare koeien een weg banen. Varkens die links en rechts uit de drainage kanalen springen en zich net voor je droogschudden.

De weg is simpel. Ergens is een kruispunt tussen alle grotere steden. Wie voor een stad kiest, moet via dezelfde weg terug (vaak 100 km), kiest vervolgens een volgende afslag voor een andere stad (nog eens 100 km). En daarna weer 100 km terug. Een weg leidt terug naar Delhi.
Nu zijn we op weg naar Jodphur. De 'city of gold' of ook wel de blauwe stad genoemd vanwege de vele blauwe gekalkte huizen. Als we Jodpur naderen, rijst voor ons het kolossale Marrenger Fort op op zijn al minstens zo imposante heuvel. We stoppen gezien de openingstijden bij het fort en met vijf hoofdtelefoons als digitale gidsen gaan we door de metershoge poorten. Ieder moment verwacht ik Gandalf of Frodo te zien, want de Lord of the Rings kon er zijn opgenomen. Het fort is in zeer goede staat, het is in de geschiedenis nooit door een vreemde mogendheid ingenomen. De binnenplaatsen vormen kleine paleizen, waarlangs ontelbare raampjes het spoor van net zo ontelbaar veel smalle gangen trekken. Eenmaal boven is de stad en de verre omgeving, evenals een naderende zandstorm goed te zien. We dwalen twee uur door het fort, het is geen straf, omdat ook de hitte zich geen meester kan maken van de metersdikke muren.

Na afloop gaan we direct door naar het voormalige crematorium, een tempel aan een heilig meer. Het is compleet van marmer opgedragen aan de laatste dienstdoende Maharadja, zo' n 100 jaar geleden. We lopen zoals de Hindoetraditie voorschrijft met blote voeten over het complex. Houtstapels verraden de plekken waar het aardse afscheid van de dierbaren genomen werd, de as vervolgens uitgestrooid in het meer.

Ons hotel bevindt zich in het drukke oude stadscentrum van Jodpur. Kalaish laat weten daar niet met de bus in te kunnen. Zijn oplossing is simpel: we nemen twee tuk-tuks en hij rijdt achterop de brommer van een vriend mee, de bus op een parkeerplaats achterlatende. Zijn wil geschiedde. Even later zitten Tim, Marina en Petra inclusief drie grote tassen en rugzakken op een 90 cm breed bankje van de tuk-tuk. Een legpuzzel in 10 stukken. Voor Wilfried en Albert geldt hetzelfde en in high speed gaat het door het overvolle centrum. Het zal duidelijk zijn dat we niet de enige op de weg zijn. De tuk-tuks staan in een rij (?) van 10 naast elkaar voor het verkeerslicht. Eenmaal op groen geldt het recht van de sterkste, de grootste, de snelste, de brutaalste. In het autovrije centrum vallen weliswaar de autoś weg, maar krioelt het van de mensen, kraampjes, runderen en fietsers. Even sluit ik m'n ogen omdat m'n hersenen de visuele informatie niet meer in de juiste volgorde kunnen verwerken.

Het is zes uur als we wederom helemaal bezweet op het uitgestrekte dakterras plaatsnemen van onze nieuwe Haveli (hotel). Wederom mooie ruime kamers met ventilatoren en aircoś wat echt niet dubbelop is te noemen. We eten die avond uitkijkende over de mooie binnenstad. Een mooi lichtspel met allerhande geluiden van Minaretten, kerkklokken, de lokale groente- en fruitmarkt, toeterende autoś en riksja's. We genieten van een heerlijk Indiaas gerecht van kip (mild, not spicy) en enkele verkoelende Kingfisher biertjes waarmee we de nacht inluiden. En altijd nog Fort Marrenger in de nabijheid over ons wakende.