De familie Rawatsar

Puskar-Jaipur, 21-22 juli

De familie Rawatsar huist met enkele generaties in een familiehotel. Opa Rawatsar is dood, oma doet dagelijks onder begeleiding haar wandeling over het terrein. Ze is 95. Met trots vertelt haar achterkleinzoon over deze indrukwekkende vrouw. De politica die zich haar leven lang heeft
ingezet voor de allerarmsten in Rajasthan. De handen heeft geschud met Indira Ghandi en Koningin Elizabeth. Foto's bevestigen het verhaal. Nixon, Carter en Clinton herkennen we. Hier, in dit kleine gezellige familiehotel vertellen ze bescheiden over hun bijdrage aan het wereldtoneel. Een Hindu
hemelt zich niet op. Alles ademt familie uit, we zien een kleine Tibetaan die hier werkt en daarmee onderdak heeft. We zijn in Jaipur.
Jaipur is een van de grootste steden, 4 miljoen inwoners waarvan we denken dat een groot deel daarvan op de straat woont. De voorsteden getuigen al van armoede, nomadententen waar familie's
riet knopen tot bezems om te verkopen. In het centrum al dan niet georganiseerde armoede, bedelende moeders met kinderen, kreupelen, blinden. De taferelen zoals je ze van tv kent, alleen heb je er hier de geur bij. Er is echte armoede, want ook de bedelaars die in dienst zijn van een soort van pooiers, hebben niets meer om handen dan hun trieste blik en gescheurde vodden. De moeders die hun baby 's tegen je aan houden, vol met schurft, puisten, wondjes. “Please sir, for medication”.
Het is hard, maar we geven niets. Ze zijn er niet mee geholpen. Wel is daar af en toe dat ene kind, die ene man of vrouw die je wel wat geld toestopt. Alsof er een soort van onbewuste selectie onder de allerarmsten mogelijk is. Af en toe koop je je geweten als westerling ook af.
Jaipur is de stad waar Kalaish werkt en zijn familie heeft wonen. Hij heeft ons een massage beloofd en na aankomst na een ritje van maar 150 km is dat ook het eerste wat we doen. We worden ontvangen door een dokter met stethoscoop op tafel. En een menukaart van alle mogelijke
behandelingen. Er hangt een ziekenhuissfeer en we worden na onze keuze voor een algemene aryurverische body massage met nadruk op schouders na kleine steriele kamertjes geloodsd.
Mannen voor mannen, vrouwen voor vrouwen. “Please Sir, take all out”, wijzende op m'n onderbroek. In zijn hand heeft hij een papieren broekje, iets groter dan een Tempo zakdoekje, maar met elastiek. Geen voor- of achterkant. Even later worden we ingesmeerd met grote hoeveelheden,
Ketjap gelijkende en geurende olie. Even komt het beeld bij me op van de toebereiding van een gemarineerd satestokje. Zo voelt de kip zich dus.
De massage is inderdaad full body en de harde hand is niet het idee dat ik had van oogstrelend mooie Thaise dames die fluisterend en bijna strelend je vervoeren naar Hemelse oorden. Dit is kraak maar raak therapie onder toeziend oog van Dokter Kawarpurwistan met z'n vele onderscheidingen aan de muur.
Het eten wordt vers bereid en op maat. Een uur van te voren bestellen is het motto. Liggend aan het verkwikkende zwembad is dat geen moeilijke opgave. Er is vlees, alleen kip of lam uiteraard. En er is geheime beschikbaarheid van bier. Niet op de menukaart vindbaar en ook niet in de ijskast bij het zwembad, maar verborgen in de spelonken van het hotel. Op bestelling leverbaar. De eerste fles raakt ons diep, niet vanwege de emotie, maar de alcohol.
Het eten is niet alleen vers, maar ook overheerlijk. Generaties kookervaring hebben hier hun voordeel. Chapati (brood), rijst, friet, kip, gekookte groenten en de bekende en minder bekende Indiase kruiden. Wilfried smult van alles en is vooral verzot op de Mansala thee en kijkt verliefd naar het potje met geurende dampen van Kardamon. Voor ons doet het denken aan een bekend Brise
geurtje.
De sightseeing in Jaipur is van korte duur. De stad is aangelegd als een kwadrant van negen vlakken met separate stadspoorten. We stappen even uit om foto's te nemen. Langs de muur zitten twee
mannen hun fluiten te bespelen en jawel, voor hen dansende Cobra's. De meterslange slangen zijn van hun giftige tanden ontdaan.
Amber Fort. Tijden van weleer herleven als we de volgende ochtend de poort binnenrijden van het Amber complex, omgeven door een variant van de Chinese muur (16 km lang). We stappen over van de bus op een jeep met loszittende bodemplaat die ons over de eeuwenoude keien steil omhoog vervoert. Langs varkens (functie: vuil opeten), runderen (heilig, in dienst van de goden), kippen (vlees en ei) en geiten (vlees).
Het fort is een openluchtmuseum van eindeloze pleinen, kleine torens, ontelbare vertrekken voor vrouwen en mannen, op de begane grond voor de soldaten, op de hogere verdiepingen voor de Maharadja's en de Maharana's, de vrouwen van de koningen. Ook zijn er de haremgebouwen waar
vrouwen alleen via kunstzinnig gevlochten ramen een glimp van de buitenwereld konden opvangen.
Ingenieus is de constructie die het water vanuit het meer via lange diepe kokers naar boven transporteert. Wanneer we ons hoofd erin buigen zien we overal vleermuizen die er hun thuis hebben. We flitsen maar niet met het fototoestel.
Nadien bezichtigen we Jantar Mantar, een observatorium uit de 17e eeuw waar ongelooflijke uurwerken te bezichtigen zijn die in die tijd tot op 2 seconden nauwkeurig nu de tijd aangaven op basis van de zon. De uiterste precisie is te danken aan het vernuftige mathematische inzicht van de Hindoes die zelfs al wisten dat Jaipur 27 graden afwijkt van de evenaar en die correctie konden
doorvoeren op de stand van de zon. En met de stand van de sterren konden ze ook preciese locaties en tijden s' nachts meten.
Die avond genieten we nog eenmaal van de groente- en kipschotels van de familie en na een potje kaarten en een Fanta gaat het naar dromenland. De Airco nog steeds in de turbostand, want ondanks alle dreigende wolken valt er geen druppel regen.