The name is Bond, James Bond

Jodpur-Udaipur, 17-18 juli

Kailash slaagt erin om ons die ochtend met de rijdende ijskast voor het hotel op te halen. Op ons dakterras genieten we nog een keer van een mooie zonsopgang waarvoor Petra, Wilfried en ik om 6 uur zijn opgestaan. Vandaag staat opnieuw een lange rit van ruim 250km op het programma naar Udaipur. Amper de stad uit stoppen we bij enkele lokale handwerkers van klei en tapijten en Tim lukt het zowaar om een handgemaakt vloertapijt van 2 meter lang voor de helft van de prijs te bemachtigen. De hele familie onderhandelt mee, maar het is duidelijk dat zij harder het geld nodig hebben dan Tim z 'n tapijt en dat werkt in zijn voordeel. De huisoudste voorspelt dat deze deal geluk zal brengen.

Onderweg wordt twee keer gestopt. Een keer nog in de woestijn en plotseling begint het landschap rigoreus te veranderen in een groene oase. Tegen de horizon doemen bergen op van een kleine 1000 meter hoog. De weg kronkelt met haarspeldbochten omhoog en Kailash geniet voelbaar van deze afwisseling van rijstijl. Het decor van jungle brengt apen met zich mee en de grootste Hindoetempel. Blootvoets rennen we over de hete tegels om een groot deel van het immense complex te verkennen. Het is de enige afwisseling op de lange autotocht. Nog steeds is het broeiend heet en wanneer je lang op een plek in de tempel blijft staan, ontstaat er vanzelf een klein plasje water onder je. De tempel is typisch Kymer stijl zoals je ze eigenlijk meer in zuid-oost azie tegenkomt (Angor Wat in Cambodja). De grijze stenen, veelal opgebouwd als een uitgerekt ei en de immense details die in de stenen zijn verwerkt. Ze vertellen het verhaal van mensen, dieren en goden en hun onderlinge omgang. Ze wijzen de weg in het leven en daarna.

Wij vervolgen onze weg hoog de bergen in, over de pas naar Udaipur. Onderweg een cola in een berghotel waar een heuse Sandokan met meterslange snor en tanden zo groot als luciferdoosjes ons welkom heet. “There are tigers here”, vertelt Kailash, “but no more then 5”. Hij acht een ontmoeting waarschijnlijk onmogelijk.

Wanneer we de stadsgrenzen van Udaipur bereiken, is het inmiddels behoorlijk gaan regenen. Het laatste stuk hebben we een nieuwe autoweg gezien waar rotsblokken de linkerhelft van de weg versperren, met de eerste regen meegekomen van boven. Maar ook de autoweg is niet heilig voor doortrekkende nomadenstammen met hun geiten of koeien. Kailash vertelt over Pakistaanse vrachtwagenschaffeurs die soms 24 uur per dag achter het stuur zitten en de vermoeidheid onderdrukken met rum. “But I am here for your safety”. Het is maar goed dat er een Ganescha (de heilige olifant) aan zijn achteruitkijkspiegeltje hangt.

We moeten een ATM vinden om de roepies weer aan te vullen en in de stromende regen laat een klein druk gebarend mannetje ons de kleine pinautomaat binnen. De ATM is door hem heilig verklaard. We moeten het pasje afgeven en hij toetst zelf in Hindi de juiste gang van zaken in. Wanneer de Geldgod om een PIN nummer vraagt, schreeuwt hij bijna “Number, number!”. Ook bij het geldbedrag vraagt hij ons ongeduldig snel te toetsen. Hij buicht naar het apparaat en als het briefgeld hoorbaar wordt geteld in het apparaat, lacht hij ons toe. We hebben goed gedaan, we krijgen ons geld.

Opnieuw is ons hotel in de oude autovrije stadskern gevestigd en opnieuw betekent dat het verschepen van onze grote lading bagage in twee mini tuk-tuks die met 5 opgevouwen passagiers en twee chauffeurs dwars door het drukke stadscentrum van Udaipur moeten. Bij het hotel worden we hartelijk welkom geheten. De 3 en 2- persoonskamer bevinden zich op de 3e verdieping. Gelukkig, een lift. Daarboven bevinden zich het restaurant en het dakterras waar we een magnifiek uitzicht hebben op het meer en de vele paleizen op en aan het water. Het meer heeft zich sinds de start van het regenseizoen nog maar met enkele meters water kunnen vullen. De voorbijgane maanden heeft het drooggelegen. Nu is het weer wat het beoogd te willen zijn: een Indiaas sprookje. Het beroemde spierwitte paleis ligt in het midden van het meer en is met kleine bootjes bereikbaar. Het paleis is nog eenmaal zo groot door haar eigen reflectie in het water. Doordat het water geen stroming heeft, is het plaatje perfect en verdringt menig fotograaf zich aan de dakrailing voor die eveneens perfecte foto.
Udaipur kent geen vlees, de Hindoes hier eten geen vlees. De komende twee dagen eten we dus vegetarisch, achteraf (de buikloop van iedereen nog niet wetende) maar goed ook. Het blijft bij knoflookbrood, wat vet gebakken frietjes in veel te scherpe saus, groenten met wat geitenkaas overbakken, macaroni of spaghetti.

We slapen in relatief kleine kamers. Het is wat behelpen met de bagage en de douche doet met z'n twee vierkante meter ook dienst als toilet. Een voordeel heeft het wel: de airco kan z'n werk prima doen en die nacht ondervinden we de aangename verkoeling als in de groentelade van een ijskast. Niet erg gezond, zo zal blijken, maar wel lekker.

Mangosap, een gekookt ei, toast, jam, banaan, koffie of thee. Na het ontbijt maken we kennis met onze stadsgids, een leerkracht van de oude stempel. Het type dat wilt dat je hem aankijkt als hij wat zegt. “Hello sir, please...” de aandacht op zich vestigend. De onverstoorbare opvoedkundige leidt ons naar de stadstempel waarvoor zich enkele van de allerarmsten, de gekreupelden, de blinden, de ondersten van het stelsel verzameld hebben voor een stukje overgebleven brood of een roepi. e wierook houdt de ergste geur tegen van wat hier allemaal losloopt aan dieren die met alle gemak van de wereld hun uitwerpselen lozen op iedere willekeurige plek. In de tempel zitten ouderen bijeen voor gezang onder strenge aanvoering van een Saddhu, het kleurrijke opperhoofd die zorgvuldig de teksten naloopt of alles wel in goede volgorde en compleet wordt gezongen.

Even later staan we op een klein kruispunt waar zich een onnavolgbaar schouwspel voltrekt van ruziende tuk tuks om de gunst van de klant. “You know Octopussy?”, vraagt de meester, “you know James Bond? Here they made the scene with the Riskja's”. Inderdaad hadden we al gelezen over de film die ruim 25 jaar geleden hier, op exotische locatie werd opgenomen. Een krokodil bevechtende Roger Moore, snorkelend door het meer, zich vervolgens met touwen langs de paleismuren een weg baant naar Octopussy en haar vrouwenleger. De mensen hier gaan er nog steeds prat op. Klokslag 7 uur wordt iedere avond in veel restaurants de film opnieuw vertoond. De film mag gedateerd zijn, in Udaipur is de tijd stil blijven staan. Voor 007 is niets veranderd.

We bezoeken het grote City Paleis, een van de grootste in Rajasthan, in zeer goede staat. We lopen door de immense gangen en kamers, van goud, marmer, bedekt met handgemaakte tapijten, soms helemaal van spiegels. Het leven van de Maharadja's en zijn vrouwen wordt ons nog eens door het meestertje uit de doeken gedaan. “Mind your heads please”. De gangen zijn laag en lang. We doen er bijna twee uur over om via de King en de Queen weer buiten te geraken. Daar hebben we afscheid van meestertje genomen en zijn gediplomeerd nu zelf op zoek gegaan naar bezienswaardigheden waarvan er hier twaalf in een dozijn te vinden zijn.

De lange dagen, de warmte, het exotisch eten, de veel te koude airco's. Het eist zijn tol. De 24 komende uren heeft de een na de ander last van maagpijn of buikloop. De huisapotheek wordt aangebroken om erger te voorkomen. We blijven die avond rond het hotel hangen. Wel bezoeken we nog een dansvoorstelling die wordt gehouden in een van de ondergekomen ruïnes langs het meer. Het laat zien hoe het harde leven gebaat is bij enige troost in de vorm van muziek, poppenspel en dans. Vrij vroeg kiezen we het bed, met rommelende magen, maar niet van de honger.